“Ik ben blij dat ik verder kan en wil”
Trudy (60) werkte met paarden, ze waren haar lust en haar leven. Maar toen ze een wervelfractuur kreeg ging dat opeens niet meer.
“Ik was net 56 jaar toen ik het zadel van een kleine Shetlandpony moest aansingelen. Toen ik de singel aantrok, kreeg ik een vreselijke pijnscheut. Het werd zwart voor mijn ogen en de wereld begon te draaien, het scheelde niet veel of ik was flauwgevallen van de pijn,” vertelt Trudy. De pijn hield aan, maar haar huisarts nam haar klachten niet serieus. Uiteindelijk kon ze toch naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto.
“De trauma-arts vertelde dat er een wervel was gebroken en dat ik meteen door kon lopen voor het op maat maken van een korset. Ook kreeg ik medicijnen die ik zelf moest injecteren.” De schok was groot: “Huilend ben ik in de auto naar huis gereden. Ik was totaal de weg kwijt. Mijn wervel gebroken, een korset, zware pijnstillers en alléén. Ja, gehuild heb ik, uren achter elkaar.” Trudy raapte zichzelf toch bij elkaar: “De volgende dag kwam ik tot de conclusie dat ik mezelf maar eens figuurlijk een schop onder mijn kont moest geven. Huilen had geen zin. Dat zou tenslotte niets veranderen.”
Binnen een half jaar brak ze door een ongelukkige val nog eens drie ribben. “De uitslag van de DEXA-scan loog er niet om. Het was goed mis. Mijn hoop om ooit weer paard te kunnen rijden, les te geven, met paarden te werken, werd de bodem ingeslagen. En dat terwijl sporten mijn leven was: niet alleen paardrijden, maar bijvoorbeeld ook hardlopen en fitness.”
De daaropvolgende periode was heel moeilijk. Trudy kon niet lang staan, zitten of lopen, kon niet meer fulltime werken en kreeg ook steeds minder sociale contacten doordat ze vanwege de pijn veel minder energie had. “De muren kwamen op me af,” vertelt ze, maar: “De avond dat ik voor de tv zat en het journaal aan had staan, veranderde mijn leven. Het onderwerp was: overbelasting van het basisschool personeel, te veel werkdruk.”
Daarna stapte ze bij drie basisscholen binnen met een voorstel voor een “win-win-situatie. Bij de openbare basisschool werd ik met open armen ontvangen. Zij hadden hulp nodig voor de schoolbibliotheek. Dat was heerlijk. Ik was weer iets aan het doen, voelde mij weer nuttig in de samenleving. Ik had weer meer mensen om mij heen en ondanks de pijn genoot ik met volle teugen.”
Nu, na vier jaar later, is Trudy verhuisd en gaat binnenkort bij een andere school aan de slag in de bibliotheek. “Ik begin er heel langzaam vrede mee te krijgen dat het met sporten nooit meer hetzelfde zal worden. Maar ik ben blij dat ik eindelijk verder kan en wil!”