“Ik at niet genoeg om mijn botten gezond te houden”

Hannah (20) kreeg al op haar zeventiende te horen dat ze osteopenie had. Dit was het gevolg van anorexia, een dagelijkse strijd met haar lichaam en hoofd.

Hoe kwam het dat je anorexia ontwikkelde?

“Ik werd erg onzeker over mezelf, mijn vriendinnen waren allemaal dunner dan ik. Op mijn tiende begon ik met afvallen. Toen ik slanker werd, kreeg ik veel complimentjes en dat werkte motiverend, een soort bevestiging dat ik er mocht zijn. Toch kon ik niet meer stoppen met afvallen, het gaf een kick,” zegt de inmiddels twintigjarige Hannah. “Het was niet alleen voeding waar ik op focuste, maar vooral ook bewegen. Dit sloeg om in een sportverslaving. Voor mij was een work-out geslaagd als ik helemaal uitgeput was. Het was ook een manier om met mijn gevoelens en emoties om te gaan. Daarbij at ik eigenlijk best redelijk, vond ik zelf, maar blijkbaar niet genoeg om mijn botten gezond te houden.”

Wist je dat je door de anorexia risico liep om osteoporose te krijgen?

“Ik was toen onder behandeling van een kinderarts. Zij vertelde me steeds welke gevolgen anorexia kon hebben voor mijn lichaam. Ik wilde haar eerst niet geloven, zo ernstig was mijn eetstoornis toch niet? Haar woorden hadden uiteindelijk wel effect. Want naast de angst om aan te komen, was er nu ook de angst voor complicaties zoals osteoporose.” Dankzij haar arts liet Hannah uiteindelijk een DEXA-scan doen.

Hoe ging die eerste DEXA-scan?

“De scan wees uit dat ik osteopenie had. Van die uitslag ben ik erg geschrokken. Het voelde als een wake-up-call, en ik ben mijn herstel toen serieuzer gaan nemen.” Helaas gooide een depressie roet in het eten. Het ging toen weer bergafwaarts. Ze zocht op verschillende plekken hulp, maar echte hulp kreeg ze niet. Hannah werd zelfs afgewezen bij een kliniek voor eetstoornissen omdat ze te mager was, en behandeling daardoor te risicovol was. “Mijn vader heeft me geholpen uit het dal te komen. We hebben samen een therapie bedacht met bijvoorbeeld yoga en boswandelingen.”

Je kreeg toen een tweede DEXA-scan. Wat was de uitslag?

“Dat was in 2019. Toen bleek dat ik inmiddels osteoporose had. Vanaf dat moment ben ik op advies van de arts calcium- en vitamine D-tabletten gaan slikken. De internist legde uit dat bisfosfonaten meestal worden voorgeschreven bij mensen die ouder zijn, omdat het effect op jongvolwassenen nog niet bekend is. Het belangrijkste is dat mijn menstruatie weer op gang komt. Ik krijg daar hulp bij van een diëtist en doe al een tijd niet meer aan extreme sporten. Zo krijgt mijn lichaam de kans om te herstellen.”

Hoe is het om met de diagnose osteoporose te leven?

“Het gaat dagelijks meerdere keren door mijn hoofd. Aan de ene kant ben ik boos op mezelf en zou ik de tijd terug willen draaien. Aan de andere kant heb ik nu ook de mindset om te blijven vechten tegen de negatieve gedachtes en er het beste van te maken. Zo kan ik kleine dingen meer waarderen en weet ik wat ik belangrijk vind, zoals mijn familie en vrienden die me altijd steunen.”