“Ik laat me niet kisten”

Corinne Kwak (77) verhuisde na haar pensioen naar een afgelegen boerderij in Hongarije. Daar woonde ze in een paradijsje, totdat twee gebroken ruggenwervels roet in het eten gooiden. Ondanks de pijn en het ongemak geniet ze nog steeds volop van haar Hongaarse leven.

“Toen ik stopte met mijn werk als communicatiedeskundige, heb ik gedacht: ik ga in het buitenland wonen. Daar koop ik een groot stuk land en dan ga ik zelfvoorzienend leven, met zelfgekweekte groenten en kruiden. En natuurlijk met mijn Mechelse herders,” zegt Corinne Kwak. Dat voornemen heeft ze ook inderdaad uitgevoerd. Ze vond een boerderij met land eromheen op het platteland van Hongarije. Daar trainde ze haar honden, legde ze een tuin aan en verbouwde groenten, leerde Hongaars en genoot van het leven. “Die eerste jaren waren een paradijs,” vertelt ze.

Rolstoel

Op een dag viel Corinne echter bij het uitlaten van de honden en had gelijk vreselijk veel pijn in haar rug. Na een lange omweg door het Hongaarse zorgsysteem, kwam ze bij een internist die herkende wat er aan de hand was: twee gebroken ruggenwervels als gevolg van osteoporose. “Ik werd direct in een rolstoel gezet. Toen dacht ik: nu ben ik invalide.” Dat was natuurlijk een vreselijk idee, en ze vertelt dat ze in het begin dan ook elke dag moest huilen.

Oefenen met stokken

“Maar ik ben iemand die zich niet laat kisten. Op een gegeven moment ben ik gaan oefenen: ik liep met stokken, elke dag een stukje verder. Totdat ik die rolstoel niet meer nodig had.” Intussen kreeg ze eerst een op maat gemaakt korset. Daarna volgenden twee operaties met vertebroplastiek, waarbij er een soort cement tussen de gebroken ruggenwervels wordt gegoten. “De breuken zijn daardoor verdwenen, maar de pijn niet. Ik heb nog elke dag pijn.” Haar leven is definitief veranderd. “Ik heb nu hulp van een Hongaars echtpaar. De vrouw helpt me in de huishouding en de man doet de tuin. Groenten en kruiden verbouwen gaat niet meer, en ook mijn kippen heb ik moeten wegdoen. Ik kan immers niet meer bukken.”

Geluksmomenten

In tegenstelling tot wat mensen misschien zouden verwachten, blijft Corinne heel positief. “Ik woon hier zo mooi, omringd door het groen. Dat blijft, ook al kan ik niet meer wat ik vroeger kon. Elke dag ga ik met mijn drie honden wandelen. Eén tegelijk, steeds een half uurtje. Gelukkig zijn ze goed getraind en blijven ze bij me, want aan de lijn kan niet meer. Dan zouden ze me omver kunnen trekken. Zo blijf ik in beweging, maar daarnaast krijg ik ook fysiotherapie. Die oefeningen doe ik dagelijks.”

Hoe ze positief blijft? “Aan het einde van elke dag schrijf ik mijn kleine geluksmomenten van die dag op: de ochtendkoffie, die zo lekker ruikt. De bloemen in de tuin. Een vers gebakken brood. Zo geef ik mijn mind een positieve richting, dat helpt me echt.”