“Ik wil betekenisvol bezig zijn”
Carla Kooiman (57) liep heel lang rond met onverklaarbare rugpijn. Totdat een arts bij de pijnkliniek de klachten herkende en een DEXA-scan liet doen. De uitslag was duidelijk: zeer ernstige osteoporose.
“Ruim twee jaar geleden kreeg ik de diagnose osteoporose. Maar ik heb deze aandoening al veel langer. Alleen heeft niemand dat onderkend,” vertelt Carla. Ze belandde zelfs in de ziektewet wegens niet verklaarbare rugklachten. “Iedereen heeft ernaar gekeken, ik ben overal geweest. Maar geen enkele arts kwam op het idee om een DEXA-scan te laten doen.”
Pas toen ze bij een pijnkliniek terechtkwam, was er eindelijk iemand die aan osteoporose dacht. “Mijn arts daar herkende de klachten en stuurde me door voor een DEXA-scan. De uitslag was: zeer ernstige osteoporose. Het bleek dat ik al meerdere wervelinzakkingen had gehad.”
Voor die tijd liep Carla, mét rugpijn, in drie jaar in etappes het pelgrimpad naar Santiago de Compostella. In 2016 deed ze dat zelfs met ernstige pijnklachten. “Mijn rugzak droeg ik toen niet zelf, die liet ik vooruit sturen naar de overnachtingsadressen. En toen ik in 2017 de Camino de Nord liep, een andere lange-afstandswandeling, nam ik elke dag de maximale dosis ibuprofen. De huisarts had gezegd: `Ga maar, vorig jaar is het je ook gelukt’. De derde dag stortte ik in, mijn rug hield ermee op. Einde Camino.”
Carla kwam in de ziektewet terecht, door de hevige rugpijn kon ze niet meer werken. Toen in 2019 eindelijk de diagnose zeer ernstige osteoporose kwam, besefte ze dat ze haar leven echt helemaal moest veranderen. “Ik lig veel in een relaxstoel, want ik kan niet lang zitten. Ik moet regelmatig rusten. Gelukkig kan ik inmiddels zelf weer de lichtere klussen in het huishouden doen, voor de zwaardere klussen heb ik hulp. En ik doe zelf boodschappen. Omdat ik niet zwaar kan tillen, doe ik dat in etappes. Soms ga ik drie keer op een dag naar de supermarkt om de hoek. De afgelopen twee jaar ben ik fysiek wel verbeterd, ik fiets weer kleine stukjes en rijd af en toe een stukje in de auto.”
Zo langzamerhand heeft haar leven een nieuwe vorm gekregen, waarin gelukkig ook ruimte is voor genieten. “Ik had een moestuin, maar dat ging niet meer. Met hulp van familie en vrienden is die nu omgetoverd tot een relaxtuin, met veel bloemen. Ik heb er ook een huisje op laten zetten waar ik regelmatig mensen ontvang voor koffie, eten of een wijntje. En verder kan ik daar heerlijk rustig lezen of gewoon zijn!”
Naast haar tuin, neemt vrijwilligerswerk ook een belangrijke plaats in haar leven in. “Ik ben nu twee jaar afgekeurd voor werk en start langzaamaan met vrijwilligerswerk. Ik doe de telefooncirkel van Humanitas, heb mij opgegeven als Taalmaatje en wil iets gaan doen voor de Osteoporose Vereniging. Zo wil ik betekenisvol bezig zijn ondanks en rekening houdend met mijn beperkingen.”