“Na het stoppen van de medicatie kreeg ik vreselijke last van mijn rug”
Tineke Tjapkes (56) gaf 20 uur per week sportles. Nu heeft ze altijd pijn en is volledig afgekeurd voor haar werk. Ze heeft ernstige osteoporose. “Het ergste is dat het niet zo ver had hoeven komen”.
“Ik kwam vervroegd in de overgang omdat op mijn 43e mijn eierstokken verwijderd zijn,” vertelt Tineke Tjapkes. Toen haar gynaecoloog als controle een botmeting liet doen, bleek dat ze osteopenie had. “Op advies van mijn arts ben ik hormonen gaan slikken. Maar bij een nieuwe botmeting, anderhalf jaar later, werd duidelijk dat het erger was geworden. Ik had ernstige osteoporose.” Ze moest bisfosfonaten nemen en had de keuze tussen elke week een pil of twee keer per jaar een injectie (denosumab). “Ik koos de injectie, dat leek me het makkelijkst.”
Vijf jaar lang ging het goed, en een nieuwe botmeting (DEXA-scan) toonde aan dat Tineke’s botten zelfs sterker waren geworden. Voor haar arts was dat reden om te stoppen met de tweejaarlijkse injecties. Tineke: “Dat was in mei 2017. In december kreeg ik vreselijke last van mijn rug.” Omdat niet duidelijk was wat de oorzaak van de heftige pijn was, ging ze door de medische molen. Uiteindelijk bleek na een foto van haar rug dat er verschillende ruggenwervels waren gebroken.
De oorzaak was een raadsel voor de internist, maar daar nam Tineke geen genoegen mee. Ze bleef vragen stellen, zocht informatie en kwam bij verschillende andere specialisten terecht. Na weer nieuwe wervelfracturen liet haar lichaam haar steeds meer in de steek. Ze werd 12 centimeter korter en had altijd pijn. Uiteindelijk vertelde een specialist in het LUMC haar wat waarschijnlijk de oorzaak van haar wervelbreuken. De denosumab-injecties hadden niet zomaar gestopt mogen worden. Pas onlangs was duidelijk geworden dat dit bij sommige patiënten kan leiden tot spontane wervelbreuken. “Als dit eerder bekend was geweest, had het bij mij niet zover hoeven komen,” concludeert ze.
Tineke krijgt alweer enige tijd medicatie via een infuus, maar ziet op tegen het moment waarop deze medicatie volgens protocol gestopt moet worden. “Kan ik straks nog wel lopen?” vraagt ze zich af. Vijfentwintig jaar lang gaf ze vol overgave sportlessen, nu gaat dat niet meer. “Ik heb altijd goed voor mijn lichaam gezorgd, maar nu heb ik het lichaam van een oude vrouw.”