“Van huis uit ben ik een optimist”

Vijf jaar geleden kreeg Wil te horen dat hij osteoporose had. Na de diagnose veranderde hij niet zoveel in zijn leven. Maar begin 2020 was het raak: hij had opeens een wervelbreuk. Dat was voor hem reden om zijn beweegpatroon aan te passen, en dat werkt.

“Ik heb coeliakie, een intolerantie voor gluten. Een dieet hiervoor volgde ik eerst wel, maar tussen mijn 20e en 40e is dit verwaterd. Daardoor konden mijn darmen allerlei voedingsstoffen slecht opnemen en is het proces van botopbouw verstoord.” Bij een controle bij de internist bleek dat Wil ernstige osteoporose had.

Wil begon weer met het coeliakie-dieet om te zorgen dat zijn darmen voedingsstoffen zoals calcium beter op konden nemen en ging meer sporten. Beweging is immers belangrijk om de botten te versterken. Zwemmen was voor hem de ideale sport, en hij was dan ook veel in het zwembad te vinden. Wil vertelt: “Pas later kwam ik erachter dat zwemmen bij osteoporose niet de beste manier is om te bewegen. Je spieren worden sterk als je veel zwemt, maar voor je botten doet het niets.”

Begin 2020 gebeurde er iets onverwachts. Bij het tillen van een koffer kreeg Wil een schok in zijn rug. In het ziekenhuis werd snel duidelijk wat er aan de hand was: een wervelbreuk. En bovendien bleek dat er al drie eerdere wervelbreuken waren geweest. Wil: “De arts zei tegen me: `Voorlopig mag u alleen een pak melk tillen.’ Dat schrok ik van, opeens ben je dan officieel gehandicapt.”

Wil las alle informatie over osteoporose op die hij kon vinden, zoals op de website van de Osteoporose Vereniging. “Door de informatie die ik kreeg, heb ik nu een ander sportpatroon. In plaats van te zwemmen, loop ik veel – elke dag een uur. Ook doe ik een speciale vorm van yoga die op osteoporose is gericht, elke dag een kwartier.” Hij vervolgt: “Ik ben een optimist. Ik ben fit, ik ben gezond, ik laat me niet beperken. Wel moet ik nadenken over alles wat ik fysiek wil doen, ik moet oplossingen vinden om te voorkomen dat ik weer iets breek. En dat lukt.”